لغت نامه دهخدا
مربغ. [ م ُ ب ِ ]( ع ص ) کسی که گذارد شتران را تا به وقت یا بی وقت آب خورند. ( آنندراج ). آن که شتران را رها می کند که به میل و خواهش خود آب خورند. ( ناظم الاطباء ). نعت فاعلی است از ارباغ. رجوع به ارباغ و ارباع و مربغة شود.
مربغ
مربغ. [ م ُ ب ِ ]( ع ص ) کسی که گذارد شتران را تا به وقت یا بی وقت آب خورند. ( آنندراج ). آن که شتران را رها می کند که به میل و خواهش خود آب خورند. ( ناظم الاطباء ). نعت فاعلی است از ارباغ. رجوع به ارباغ و ارباع و مربغة شود.
