پر گره

لغت نامه دهخدا

پرگره. [ پ ُ گ ِ رِه ْ ] ( ص مرکب ) پرعُقَد. پرشکنج. پرچین :
سیاوش ز گفت گروی زره
بُرو پر ز چین کرد و رخ پرگره.فردوسی.

فرهنگ عمید

۱. دارای گرهِ بسیار.
۲. پرچین وشکن.

فرهنگ فارسی

( صفت ) پر چین پر شکنج .