نطنزی. [ ن َ طَ ] ( اِخ ) حسین بن ابراهیم مکنی به ابوعبداﷲ و ملقب و معروف به بدیعالزمان نطنزی ، از شاعران و ادیبان و لغویون برجسته قرن ششم است. رجوع به بدیعالزمان نطنزی و نیز رجوع به مقدمه کتاب المرقاة چ بنیاد فرهنگ ایران و کشف الظنون بند 754 و فهرست کتابخانه مدرسه سپه سالار، ج 2 ص 176 و تاریخ ادبیات در ایران دکتر صفا ج 2 ص 318 شود.
فرهنگ فارسی
بدیع الزمان ابوعبدالله حسین بن ابراهیم از ادیبان بزرگ قرن پنجم ( ف. ۴۹۷ یا ۴۹۹ ) . وی از شاعران ذواللسانین بوده و از آثار مهم او دستوراللغه است . (صفت ) منسوب به نطنز: ۱ - از مردم نطنز. ۲ - ساخته یا محصول نطنز : گلابی نطنزی .
دانشنامه آزاد فارسی
از گویش های مرکزی دستة شمال شرقی رایج در نطنز. نطنزی با گویش هایی مانند فریزندی، کشه ای، ابیانه ای، قهرودی، جوشقانی و چند گویش دیگر، مجموعة گویشی شمال شرقی از گویش های مرکزی را تشکیل می دهند. مصوت های این گویش a e i o u ü و مصوت های بلند مربوط به آن هاست. صامت های نطنزی، همان صامت های فارسی است. پسوند نکره ساز i است. 50010800
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] نطنزی (ابهام زدایی). نطنزی ممکن است اشاره به اشخاص و شخصیت های ذیل باشد: • محمود بن هدایت اللّه افوشته ای نطنزی ، محمود بن هدایت الله افوشته ای نطنزی، از شعرا و فضلای دوران شاه عباس اول صفوی• آشوبی نطنزی، آشوبی نطنزی، از شعرای قرن دهم هجری ...
