نوعی آواز با وزن آزاد که داش مشدی ها و باباشمل های تهران اجرا می کردند. غزل خوانی را لاتی، لشی، باباشملی و کوچه باغی نیز گفته اند و از اواسط دهۀ ۱۳۲۰ش، به پیشنهاد چند تن از ادبا و موسیقی دانان، آن را بیات تهران نیز نامیدند. غزل خوانی بدون همراهی ساز اجرا می شود و اشعار آن معمولاً مُخَمَس های طولانی با مضمون های عبرت آموز و عاشقانه اند. از دهۀ ۱۳۳۰ش خوانندگان موسیقی کافه ای و کوچه بازاری به این آواز توجه کردند و آن را به شکل های تازه ای با همراهی ساز اجرا می کردند.
