غنچه دهان

لغت نامه دهخدا

غنچه دهان. [ غ ُ چ َ / چ ِ دَ ] ( ص مرکب ) زیبارویی که دهان وی بسان غنچه گل باشد. کنایه از معشوق و معشوقه. ( از ناظم الاطباء ). از اسماء محبوب. ( آنندراج ) :
کشت مرا دلش به کین ، هست لبش گوا بر این
خامشی گواه بین ، غنچه دهان کیست او.خاقانی ( دیوان چ سجادی ص 658 ).غنچه دهان من بیا تنگدلی من ببین
بی تو چگونه زنده ام سنگدلی من ببین.امیرخسرو ( از آنندراج ).

فرهنگ عمید

معشوق زیبا که دهانش به سان غنچۀ گل باشد.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - زیبارویی که دهان وی بسان غنچه گل باشد ۲ - معشوق معشوقه .