لغت نامه دهخدا
جولاهه ایست همسر او در سرای او
کو کسوت لطیف ورا پود و تان کند.کمال اسماعیل ( از شرفنامه منیری ).من نیز هم ببافم خاص از برای تو
روزی که پود مدح درآرم به تان شکر.کمال اسماعیل ( از فرهنگ نظام ).نه همچون من که هر نفسش باد زمهریر
پیغامهای سرد دهد بر زبان برف
دست تهی بزیر زنخدان کند ستون
واندر هوا همی شمرد پود و تان برف.کمال اسماعیل.عالم چو کارخانه جولاه و گردباد
سازد کلافه از جهت پود و تان برف.طالب آملی.
تان. ( اِ ) دهان باشد. ( فرهنگ جهانگیری ) ( برهان ) ( از فرهنگ نظام ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) :
کوچک تانی که در حکایت
ریزد همه دُرهای مکنون.عماد ( از فرهنگ جهانگیری ).|| بعضی اندرون دهن را گفته اند. ( برهان ) ( آنندراج ). رجوع به ناظم الاطباء شود.
تان. ( ضمیر ) ضمیر مخاطب و جمع مخاطب هم هست همچو: خودتان و همه تان. ( برهان ) ( آنندراج ). ضمیر جمع مخاطب است بمعنی شما و شما را که ملحق به اسماء و افعال میشود مثل اسبتان و گفتمتان. ( فرهنگ نظام )... و ضد این «شان »است و اکثر محل بعد تان و شان «را» محذوف بود. ( شرفنامه منیری ). محمّد معین در حاشیه برهان آرد: پهلوی «تان » ( ضمیر دوم شخص جمع ) - انتهی. ضمیر متصل جمع مخاطب ( شما ) :
که گوید گور و آهو را که جفت آنگاه بایدتان
همی جستن که زادن تان نباشد جز به نیسانها.ناصرخسرو.همچو طفلان جمله تان دامن سوار
دامن خود را گرفته اسب وار.مولوی. || ضمیر متصل جمعمخاطب مفعولی ( شما را ): این استعمال در پهلوی هم سابقه داشته : تان شرم و ننگ باد. ( کارنامه اردشیر ).
