تربیت. [ ت َ ] ( ع مص ) پروردن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از المنجد ): چون بقدرت بیچون ترتیب تربیَت و تربیت و تزتیت عالم امکان بدرجه رابع رسند. ( دره نادره چ شهیدی ص 12 ). || دست نرم بر انزلی بچه زدن تا بخواب رود. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ). تربیت. [ ت َ ی َ ] ( از ع ، مص ) تربیة. پرورانیدن. ( تاج المصادر بیهقی ). پروردن. ( دهار ) ( زوزنی ) ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ) ( المنجد ). پروردن و آموختن ، وبا لفظ دادن و کردن مستعمل. ( آنندراج ) : بی تربیت طبیب رنجورم بی تقویت علاج بیمارم.مسعودسعد.... و بمزیت تربیت و ترشیح مخصوص شدم.( کلیله و دمنه ). یزدانْش زلعنت آفریده وز تربیتش جهان پشیمان.خاقانی.خاک را زنده کند تربیت باد بهار سنگ باشد که دلش زنده نگردد به نسیم.سعدی.دریغ آمدم تربیت ستوران و آینه داری در محلت کوران. ( گلستان ). تربیت یکسان است ولیکن طبایع مختلف. ( گلستان ). فی الجمله پسر در قوت و صنعت سر آمد... تا بحدی که پیش ملک آن روزگار گفته بود استاد فضیلتی که بر من دارد از روی بزرگیست و حق تربیت ، وگرنه بقوت ازو کمتر نیستم. ( گلستان ). حقوق تربیتت را که در ترقی باد زبان کجاست که در حضرتت فروخوانم ؟صائب.- باتربیت ؛ باادب و بادانش. ( ناظم الاطباء ). - بی تربیت ؛ بی ادب. بی دانش. ( ناظم الاطباء ). - تعلیم و تربیت ؛ آموزش و پرورش. || تأدیب و سیاست. ( ناظم الاطباء ) : اگر از سختی ایام شودآدم نرم روی من تربیت سیلی استاد کند.صائب.رجوع به تربیة و «تعلیم و تربیت » شود. || ترقی و برتری. ( ناظم الاطباء ). || احسان و تفقد نسبت به شاعر و دیگر زیردستان. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ) : امیر [ مسعود ] وی [ خواجه احمدحسن ] را گرم پرسید و تربیت ارزانی داشت و به زبان نیکوئی گفت. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 144 ). تا حضرت خلافت با وی [ فضل بن ربیع ] بسر رضا آمد... و امیدوار تربیت و اصطناع فرمود. ( تاریخ بیهقی ). و این تشریف که خلیفه فرمود بدو رسانید... و امیدوار دیگر تربیت ها گرداند. ( تاریخ بیهقی ). با آنکه ملک عادل انوشیروان کسری بن قباد را سعادت ذات... و تربیت خدمتکاران حاصل است می بینیم که کارهای زمانه میل به ادبار دارد. ( کلیله و دمنه ). هرکه هست بر اندازه تربیت ملک از او فایده بر تواند داشت. ( کلیله و دمنه ). تربیت پادشاه برقدر منفعت باید. ( کلیله و دمنه ).
فرهنگ معین
(تَ یَ ) [ ع . تربیة ] (مص م . ) ۱ - پروردن . ۲ - ادب و اخلاق را به کسی آموختن . ، ~بدنی سازمانی که برنامه ریزی و اجرای امور ورزشی را بر عهده دارد. ، ~معلم مرکزی که دانشجویان را برای تدریس در مدارس یا دانشگاه ها آموزش می دهد، دانش سرا.
فرهنگ عمید
۱. پروردن، پروراندن، پرورش دادن. ۲. ادب و اخلاق به کسی یاد دادن.
فرهنگ فارسی
پروردن، پروراندن، پرورش دادن، ادب یاددادن ۱- ( مصدر ) پروردن پروراندن . ۲- آداب و اخلاق را بکسی آموختن . ۳- ( اسم ) پرورش یا تربیت بدنی . پرورش بدن بوسیل. انواع ورزش . یا تعلیم و تربیت . آموزش و پرورش . پروردن یا دست نرم بر پهلوی بچه زدن تا بخواب رود .
دانشنامه عمومی
تربیت (فیلم ۱۹۵۸). تربیت ( انگلیسی: Parvarish ) یا پرورش یک فیلم است که در سال ۱۹۵۸ منتشر شد. از بازیگران آن می توان به راج کاپور، مالا سینها، نظیر حسین و لالیتا پاوار اشاره کرد.
دانشنامه آزاد فارسی
فراهم آوردن زمینه برای پرورش استعدادهای درونی هر موجود و به ظهور و فعلیت رساندن امکانات بالقوۀ موجود در درون او. در مورد انسان، فراهم آوردن شرایط برای شکوفایی همۀ استعدادهای درونی در جهت رسیدن به هدف مطلوب (با برنامه ای حساب شده) تربیت نامیده می شود. در کاربردهای عمومی تر، تربیت به معانی مختلف به کار می رود ازجمله ۱. در معنای عامیانه و در تعابیری چون باتربیت، و بی تربیت به مفهوم برخورداری فرد از رفتارها یا هنجارهای اخلاقی و آرمانی پیش کسوتان و بزرگسالان گروه یا قشری خاص از جامعه و غالباً مترادف با ادب به کار می رود. سلام کردن، جلوی پای معلم یا بزرگ ترها برخاستن، اطاعت از دستور پدر و مادر، و مشابه این ها تربیت تلقی می شود؛ ۲. پرورش؛ ۳. آموزش ویژه برای کسب مهارتی خاص به منظور اشتغال به حرفه ای معین، ازجمله تربیت معلم، تربیت مدرس، تربیت کارگر ماهر، تربیت خلبان، تربیت کادر سیاسی. تربیت در ایـن مفهوم، بــه «آموزش» مستقیم نزدیک می شود و مستلزم وجود استانداردهای لازم برای یک حرفه یا شغل، مرکزی با امکانات خاص، برنامه ای منظم، زمانی مشخص، و ارزشیابی دقیق است؛ ۴. همراه با تعلیم، برابر با عبارت «آموزش و پرورش». در این کاربرد، منظور از تربیت (یا پرورش) پرداختن به جنبه های انسانی و اخلاقی و معنوی، و مراد از تعلیم (یا آموزش) تقویت جنبه های ذهنی و نظری و آگاهی بخش است. تربیت (نشریه). نخستین نشریۀ روزانۀ ایران. از ۱۱ رجب ۱۳۱۴ تا ۲۹ محرم ۱۳۲۵ق، ابتدا به صورت هفتگی و سپس روزانه و پس از آن مجدداً هفتگی، به مدیریت محمدحسین فروغی اصفهانی و نیابت سلیمان، در تهران، با چاپ سنگی منتشر شد.
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] تربیت یعنی پرورش در جهت رشد و کمال. از آن به مناسبت در بابهای صلات، حج، تجارت، نکاح، صید و ذباحه و لقطه سخن گفته شده است. تعریف بعثت پیامبران، نزول کتابهای آسمانی و تشریع شرایع و تکالیف، همه در راستای تربیت انسان و هدایت او به صراط مستقیم عبودیت و نیل به هدف والای خلقت، یعنی معرفت خداوند متعال و تخلق به فضائل انسانی و دوری جستن از رذائل و خوی حیوانی است؛ چنانکه آیات و روایات متعدّدی بر این حقیقت تأکید دارند و اصولا فلسفه تشکیل حکومت دینی و نصب کارگزاران شایسته و صالح در رأس امور، تشریع فرائضیهمچون امر به معروف و نهی از منکر و اهتمام دین به تعلیم و تعلم، همان تربیت انسان به تربیت الهی و نیل او به قله بلند معرفت و عبودیت است. تربیت فرزند از وظایف مهم ولی کودک نسبت به وی اهتمام به تربیت او است. مضمون بسیاری از روایات چنین است: بگذارید کودک تا شش یا هفت سالگی بازی کند، سپس به تعلیم و تربیت او همّت گمارده، خواندن، نوشتن، قرآن، نماز، حلال و حرام و معارف دینی را به او بیاموزید و چون به سنّ نه سالگی رسید اهتمام و تأکید بیشتری- بویژه در امر نماز- داشته باشید. همچنین فرزندانتان را با احادیث و سخنان ما آشنا سازید قبل از آنکه مرجئه - فرقهای منحرف از خط امامت- از شما پیشی گرفته، آنان را گمراه کنند.
برخی احکام تربیت ... [ویکی فقه] تربیت (قرآن). تربیت، پرورش در جهت رشد و کمال و استعدادهای درونی، بالقوه را به فعلیت رساندن را گویند. تربیت از ریشه «ربو» به معنای فزونی و نمو است. راغب می نویسد: «ربیت الولد» از واژه «ربو» است و برخی گفته اند: اصل آن از مضاعف: رب - ربب بوده است. بدین جهت در معنای رب می نویسد: رب، در اصل به معنای تربیت و آن ایجاد شیء به صورت تدریجی تا حد رسیدن به کمال است. بر این اساس، تربیت، پرورش دادن و استعدادهای درونی، بالقوه را به فعلیت رساندن وکاربرد آن در اشیایی همانند فرزند و زراعت است که قابلیت رشد و نمو داشته باشد. واژه های مورد استفاده در این مدخل، «رب»، «رشد»، «تزکیه»، «اعیننا» و قرائن و سیاق آیات است. تعریف بعثت پیامبران، نزول کتابهای آسمانی و تشریع شرایع و تکالیف، همه در راستای تربیت انسان و هدایت او به صراط مستقیم عبودیت و نیل به هدف والای خلقت، یعنی معرفت خداوند متعال و تخلق به فضائل انسانی و دوری جستن از رذائل و خوی حیوانی است؛ چنان که آیات و روایات متعدّدی بر این حقیقت تأکید دارند و اصولا فلسفه تشکیل حکومت دینی و نصب کارگزاران شایسته و صالح در رأس امور، تشریع فرائضی همچون امر به معروف و نهی از منکر و اهتمام دین به تعلیم و تعلم، همان تربیت انسان به تربیت الهی و نیل او به قله بلند معرفت و عبودیت است. تربیت فرزند از وظایف مهم ولی کودک نسبت به وی اهتمام به تربیت او است. مضمون بسیاری از روایات چنین است: بگذارید کودک تا شش یا هفت سالگی بازی کند، سپس به تعلیم و تربیت او همّت گمارده، خواندن، نوشتن، قرآن، نماز، حلال و حرام و معارف دینی را به او بیاموزید و چون به سنّ نه سالگی رسید اهتمام و تأکید بیشتری- بویژه در امر نماز- داشته باشید. همچنین فرزندانتان را با احادیث و سخنان ما آشنا سازید قبل از آنکه مرجئه - فرقه ای منحرف از خط امامت- از شما پیشی گرفته، آنان را گمراه کنند. عناوین مرتبط ...
ویکی واژه
educazione تربیة پروردن. ادب و اخلاق را به کسی آموختن. ؛ ~بدنی سازمانی که برنامه ریزی و اجرای امور ورزشی را بر عهده دارد. ؛ ~معلم مرکزی که دانشجویان را برای تدریس در مدارس یا دانشگاه‌ها آموزش می‌دهد، دانش سرا.
