تن پرور. [ تَم ْ پ َرْ وَ ] ( نف مرکب ) خودنواز و خودپرور و کسی که خود را پرورش می کند و می نوازد. ( ناظم الاطباء ). تن آسای. تن پرست. آنکه تن وی معبود وی باشد. ( آنندراج ) : چو کم خوردن طبیعت شد کسی را چو سختی پیشش آید سهل گیرد وگر تن پرور است اندر فراخی چو تنگی بیند از سختی بمیرد.سعدی ( گلستان ).ندارند تن پروران آگهی که پرمعده باشد زحکمت تهی.سعدی ( بوستان ).خردمند مردم هنرپرورند که تن پروران از هنر لاغرند.سعدی ( بوستان ).وگر نغز و پاکیزه باشد خورش شکم بنده خوانند و تن پرورش.سعدی ( بوستان ).
فرهنگ معین
(تَ. پَ وَ ) (ص فا. )تن آسا، خوش - گذران .
فرهنگ عمید
۱. خوش گذران. ۲. تن آسا، تنبل.
فرهنگ فارسی
( صفت ) آنکه تن خویش را بپروراند و بیاساید تن آسا خوش گذران .
