لغت نامه دهخدا
زنا. [ زِ ] ( ع اِمص ) به لغت حجاز مجامعت با زن بطور حرامی. ( ناظم الاطباء ). رجوع به ماده بعد شود.
زنا. [ زِ ] ( ع اِمص ) جمع شدن با زن بطور حرامی و روسپی بارگی که جِهمَرز نیز گویند. ( ناظم الاطباء ). برابر با زناء عربی. رجوع به زناء شود. ( از فرهنگ فارسی معین ):
چو بیدادگر شد جهاندار شاه
به گردون نتابد ببایست ماه...
زنا وریا آشکارا شود
دل نرم چون سنگ خارا شود.فردوسی.گر احمد مرسل پدر امت خویش است
جز شیعت و فرزند وی اولاد زنااند.ناصرخسرو.زنا و مسخره جور و محال و غیبت و دزدی
دروغ و مکر وعشوه، کبر و طراری و غمازی.ناصرخسرو.زنا بود که سخن را به اهل جهل دهی
زنا مکن که نه خوبست زی خدای،زنی.ناصرخسرو.- اولاد زنا؛ ولدالزنا. حرام زاده. زادغر و پسندره. خشوک. ( ناظم الاطباء ). رجوع به زناء شود.
- زنازاده؛ ولدالزنا.خشوک. ابن البغی. ابن المسافحه. حرام زاده. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). نغل. نغیل. ( از منتهی الارب ). فرزند زنا و حرام زاده. ( ناظم الاطباء ).
- زناکار؛ ترجمه زانی است. ( آنندراج ). روسپی باره. زانی. ( ناظم الاطباء ). زانی. فاجر. تبهکار. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). لفظی است که هم بر مرد و هم بر زن... اطلاق شود. شریعت موسی، قوم اسرائیل را منع می کندکه دختران خود را به زنا وادارند و اگر دختر کاهنی زنا کند باید سوخته شود و زن زانیه بر حسب شریعت نجس بود، چنانکه اسم وی را به اسم سگ قرین ساخته می فرماید: «اجرت فاحشه و قیمت سگ را به خانه خدا میاور». ( قاموس کتاب مقدس ).
- زناکاری؛ روسپی بارگی و زنا و جماع غیرمشروع و جِهمَرز. ( ناظم الاطباء ).
- زنا کردن؛ سفاح.بغا. عنت. مسافحه. تسافح. اسواء. عهر. عهارة. عهور.عهورة. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). جماع نامشروع:
ور زنا می کرد چون کس نیست از روی قیاس
هر دو را کشتن چو یکدیگر چرا آمد جزا.ناصرخسرو.- زناگر؛ زناکننده. زانی:
عیار پیشه جوانی زناگری دزدی
همی کشیدش هر روز رشته در سوفار.سوزنی ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).- زنای محصنه؛ زنا با زن شوهردار. ( فرهنگ فارسی معین ).
