عبدالعظیم

عبدالعظیم حسنی، معروف به شاه عبدالعظیم، از نسل امام دوم شیعیان، حسن بن علی، به شمار می‌آید و در شهر ری، در حرم شاه عبدالعظیم به خاک سپرده شده است. کنیه‌های او ابوالقاسم و ابوالفتح هستند. ایشان، از نسل حسن بن علی و یکی از شخصیت‌های برجسته مکتب هادی به شمار می‌رفت. ابوحمّاد رازی نقل کرده است که هادی از او خواسته بود هر سوالی در زمینه‌های مختلف پیش آید، از عبدالعظیم حسنی بپرسد. در حدیث مفصلی که در کتاب امالی صدوق آمده، ایشان نظرات خود در مسائل دینی را به هادی ارائه داد و مورد تأیید او قرار گرفت. به دلیل فشارهای حکومت عباسی به ری فرار کرد و در خانه یکی از شیعیان ساکن شد و شب و روز را به زهد و عبادت گذراند تا اینکه پس از چند روز به علت بیماری درگذشت. شیعیان ری با شکوهی خاص، مراسم تشییع جنازه‌اش را برگزار کردند و مقبره‌ای بزرگ برای او ساختند. حسنی در روز پنج‌شنبه، چهارم ربیع‌الثانی سال ۱۷۳ هجری قمری (معادل ۱۳ شهریور ۱۶۸ خورشیدی و ۷۸۹ میلادی)، در دوران پیشوایی هفتم شیعیان، موسی کاظم، در شهر مدینه به دنیا آمد. پدرش عبدالله و مادرش فاطمه یا حیفا نام داشتند. همسر او خدیجه، دختر قاسم بن حسن بن زید بن حسن مجتبی بود که پسرعموی پدرش به شمار می‌رود و در تجریش تهران به نام امامزاده قاسم مدفون است. وی به فرمان علی النقی به شهر ری می‌رود و در سرداب یکی از شیعیان آنجا به زندگی مخفیانه می‌پردازد. او در طول روز روزه می‌گرفت و شب‌ها به نماز می‌ایستاد. گاهی به طور پنهانی از خانه خارج می‌شد و قبری را که اکنون در مقابل آرامگاهش قرار دارد، زیارت می‌کرد. پس از مدتی، او بیمار می‌شود و در روز سه‌شنبه پانزدهم شوال سال ۲۵۲ قمری (۱۱ آبان ۲۴۵ خورشیدی، ۸۶۶ میلادی) در زمان پیشوای دهم شیعیان، علی النقی (در دوران خلافت عباسیان) درگذشت. او ۷۹ سال قمری (۷۷ سال خورشیدی) عمر کرد.