ناصبی

لغت نامه دهخدا

ناصبی. [ ص ِ ] ( ص نسبی ) کسی که دشمن می دارد علی بن ابی طالب علیه السلام را. ( ناظم الاطباء ). ج ، ناصبیة. نواصب :
ای حجت بنشسته به یمگان و سخنهات
در جان و دل ناصبیان گشته چو پیکان.ناصرخسرو.نیست سر پرفساد ناصبی شوم
ازدر این شعر بل سزای فسار است.ناصرخسرو.خازن علم قران فرزند شیر ایزد است
ناصبی گر خر نباشد زاوش چون باید رمید.ناصرخسرو.رجوع به نواصب شود.

فرهنگ معین

(ص ) [ ع . ] (ص نسب . ) کسانی که دشمن امام علی (ع ) بودند.

فرهنگ عمید

فرقه ای که دشمن علی بن ابی طالب بوده اند.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - کسی که علی ۴ بن ابی طالب و خاندان او را دشمن دارد: ای حجت بنشسته به یمگان و سخنهات در جان و دل ناصبیان گشته چو پیکان . ( ناصر خسرو لغ. ) ۲ - سنی .

دانشنامه آزاد فارسی

ناصِبی
نزد شیعیان، اصطلاح و لفظی مذموم برای نامیدن کسانی که کینه و بغض علی (ع) را در دل دارند و علناً آن را آشکار می سازند و خلاف حق و عدالت رفتار می کنند و عموماً معتقد به مذهب جبر و تشبیه اند. آنان از آن رو ناصبی خوانده شده اند که به «نصب» امام از سوی مردم معتقدند نه به «نص» الهی که از جانب خداوند مقرر شده است.

دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] ناصبی، کسی است که نسبت به امام علی (ع) یا یکی از اهل بیت دشمنی ورزد. انکار فضایل اهل بیت، مقدم داشتن غیر آنها بر آنان، دشنام دادن ائمه و دشمنی با شیعیان از مصادیق نصب شمرده شده است. از نظر فقهای شیعه نواصب در حکم کفار هستند. خوارج، معاویه، یزید، حریز بن عثمان و ابن تیمیه از شاخص ترین چهره های نواصب به شمار می آیند.
ناصبی، از ماده «ن ـ ص ـ ب» به معنای برپا کردن جنگ، دشمنی و آشکار ساختن دشمنی است. ناصبی در اصطلاح کسی است که با حضرت علی (ع) دشمنی بورزد و یا بغض و کینۀ او را در دل داشته باشد. برخی تظاهر و آشکار کردن دشمنی را در ناصبی بودن شرط می دانند.
از نظر فقهای شیعه نواصب در حکم کفّارند و برخی کفر آنان را اجماعی دانسته اند. برخی از احکام شرعی مربوط به نواصب عبارت است از:

ویکی واژه

(ادیان): آنکه دشمن امام علی و خاندان او است.
زن، زن‌صفت.