لغت نامه دهخدا
موچین. ( نف مرکب ) چیننده مو. || ( اِ مرکب ) موچینه. موچنه. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به موچینه شود.
موچین. ( نف مرکب ) چیننده مو. || ( اِ مرکب ) موچینه. موچنه. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به موچینه شود.
آلت کوچک شبیه انبر که با آن مو از صورت می چینند، خارچینه.
( اسم ) آلتی شبیه بانبری کوچک که بوسیله آن مو را از عضوی از بدن می کنند خار چینه منقاش.
موچین نوعی از انبر کوچک است که معمولاً برای برداشتن موهای زائد صورت به کار می رود. همچنین، موچین برای کارهای حساس و ظریف در صنعت و در پزشکی کاربرد دارد. به موچین هایی که در امور پزشکی به کار می روند پنس می گویند.
تاریخدانان بر این باورند که موچین در مصر باستان و همچنین در روم باستان استفاده می شده است. در روم باستان، برای بیرون آوردن میخ ها از وسیله ای شبیه به موچین استفاده می شده است.
pinzette