مرغوله. [ م َ ل َ / ل ِ ]( ص ، اِ ) به معنی مرغول است یعنی پیچ و تاب زلف و کاکل تاب خورده. ( برهان ). پیچ و تاب موی پیچیده. ( غیاث ). موی پیچیده چون موی زلف و کاکل و خط. ( آنندراج ). - مرغوله موی ؛ مرغول موی. کسی که موی سرش مرغول باشد. مُحَبَّک الشعر. ( منتهی الارب ). || موی پیشانی. ( برهان ). || نغمه پیچان و غلطان.( برهان ). آواز مرغان و نوعی آواز خاص مطربان که با پیچیدگی باشد. ( غیاث ). مجازا به معنی آواز مرغان و نغمه مطربان از جهت پیچ و تابی که در اوست. ( از آنندراج ). آوازی که در حلق گردانند. ( نسخه ای از اسدی در کلمه مرغول ). تحریر : در صحن چمن چو گل فشاندند مرغوله بلبلان گشودند.شیخ ابوالفیض فیاضی ( از آنندراج ).کنون کز سر سرو و پای صنوبر کشد مرغ مرغوله و لاله ساغر.امیدی ( از آنندراج ).|| عیش و نشاط. || طره دستار. ( برهان ).
= مرغول * مرغوله کشیدن: (مصدر لازم ) (موسیقی ) [قدیمی] آواز خواندن: کنون کز سر سرو و پای صنوبر / کشد مرغ مرغوله و لاله ساغر (امیدی: مجمع الفرس: مرغوله ).
فرهنگ فارسی
۱- ( صفت ) پیچیده مجعد : جعد مفتول جان گسل باشد زلف مرغول غول دل باشد . ( حدیقه . ) ۲ - ( اسم ) زلف بر پیچیده زلفی که آنرا شاخ شاخ کنند و بعد از آن پیچند . ۳ - تحریر نغمه و آواز . ۴ - آواز مطربان و مرغان : تو و دست دستان و مرغول مرغان که از غول صد دست دستان نماید . ( خاقانی )
