معنی مأبون | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

مأبون. [ م َءْ ] ( ع ص ) متهم و صاحب قاموس گفته که لفظ مأبون در خیر و شرهر دو مستعمل می شود یقال هو مأبون بخیر او مأبون بشر، لیکن اگر آن را مطلق استعمال کنند مراد از آن متهم به شر باشد. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). متهم. ( اقرب الموارد ). || ابنه دار و حیز و مخنث و پشت پایی. ( ناظم الاطباء ). خارشکی. مجبوس. مخنث.مَرِک. دُعبوث. دُعبوب. حیز. هیز. مِثفار. مِثفَر. هَکیک. کُرَّجی. حَنّاج. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). آنکه دیگران با او مباشرت کنند. امرد :
گفت شوهررا که ای مأبون رد
کیست آن لوطی که بر تو می فتد.مولوی.

فرهنگ معین

( مأبون ) (مَ ) [ ع . ] (اِمف . ) متهم ، تهمت زده .
[ ع . مأبون ] (ص . ) هیز، مخنث .

فرهنگ عمید

مبتلا به ابنه.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱- متهم تهمت زده . توضیح در قاموس آمده که لفظ مابون در خیر و شر هر دو مستعمل میشود یقال : هومابون بخیر او مابون بشر لیکن اگر آنرا مطلق استعمال کنند مراد از آن متهم بشر باشد . ۲- آنکه دیگران با او مباشرت کنند امرد مفعول جمع : مابونین .