لغت نامه دهخدا
لفج. [ ل َ ] ( اِ ) لفچ. لب. لنج. لوشه. لوچه. فرنج. جحفلة. لب سطبر و گنده ، مانند لب شتر. ( از برهان ). لب حیوانات. بتفوز. پتفوز. نول. مشفر. شقشقة :
چشم چون جامه غوک آب گرفته همه سال
لفج چون موزه خواجه حسن عیسی کژ.منجیک.گردن ز در هزار سیلی
لفجت [ ز در ] هزار زبگر.منجیک.چنان منکر لفجی که برون آید از رنگ
بیاوردش جانم بر زانو ز شتالنگ.چکاک مرغزی.نشستم بر آن بیسراک سماعی
فروهشته دو لب چو لفج زبانی.منوچهری.فاخته طوقی شترلفجی غضنفرگردنی
خرسری ، غژغاوموئی ، اعوری ، عیاره ای.سوزنی.برآسوده ای دید از اندیشه دور
ز سرهای سنجاب و لفج سمور.نظامی.هدل ؛ آونگان کردن شتر لفج خود را. هادل ؛ لفج آونگان. نعو؛ کفتگی لفج بالائین شتر. اَهدل ؛ شتر آونگان لفج. التهدّل. ( منتهی الارب ). فروهشته شدن لفج اشتر. ( تاج المصادر بیهقی ). هِدل ؛ شترآونگان. لفج. خریع؛لفج شتر که آویزان باشد. مِشفر؛ لفج شتر. قلقال. ( منتهی الارب ). || پارچه گوشت بی استخوان. || ( ص ) زن بدکاره و فاحشه. ( برهان ).
