دروغی

لغت نامه دهخدا

دروغی. [ دُ ] ( ص نسبی ) منسوب به دروغ. مربوط به دروغ. دروغ. کاذب. دروغگو. ( ناظم الاطباء ). دروغین. کاذبه. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). باطل. نادرست. || ساختگی. مصنوعی :
کسری و جم به درگهت هردو شهی دروغی اند
حاتم و معن بردرت هردو گدای راستین.سلمان ساوجی.

فرهنگ عمید

۱. ساختگی، نادرست.
۲. (قید ) به دروغ.

فرهنگ فارسی

( صفت ) منسوب به دروغ مربوط به دروغ ۱ - باطل نادرست . ۲ - ساختگی مصنوع : حاجی دروغی .