معنی و مفهوم آذین

لغت نامه دهخدا

( آذین ) آذین. ( اِ ) زیب. زیور. زینت. آرایش. آیین

فرهنگ معین

( آذین ) ( اِ. ) ۱ - زیب، زینت، آرایش. ۲ - رسم، قاعده، قانون.

فرهنگ عمید

( آذین ) ۱. زیب، زیور، زینت: ببستند آذین به شهر اندرون / پر از خنده لب ها و دل پر ز خون (فردوسی: ۶/۱۰ ).
۲. [قدیمی] آیین، رسم، قاعده، قانون: نوشتند بر سان و آذین چین / سوی شاه با صدهزار آفرین (فردوسی: لغت نامه: آذین ).
۳. [قدیمی] غرفه و نشیمنگاه های آراسته و مزین در جشن ها.

فرهنگ فارسی

( آذین ) ( اسم ) ۱- زیب زینت آرایش. ۲ - رسم قاعده قانون.
زیب زیور
( اسم ) مصغر اذن است گوش خرد گوشک.
نامی از نامهای مردان عرب

فرهنگ اسم ها

اسم: آذین (دختر، پسر) (فارسی) (تلفظ: āzin) (فارسی: آذين) (انگلیسی: azin)
معنی: زینت، آرایش، زیور، آیین، زیب، رسم و قاعده، نام یکی از فرماندهان سپاه بابک خرم دین، نام پهلوانی در ویس و رامین

ویکی واژه

آنچه برای زینت و آرایش دادن بکار می‌برند. زیور، زینت، زیب. تزیین.
(قدیمی): رسم، قاعده، قانون. آیین.
(قدیمی): غرفه و جایگاه‌های آراسته و مزین در جشن‌های.
مترادف کَم، ناچیز در زبان فارسی که همراه با ربط به مخاطب است. آذین بِزِمْ چه چؤخ دِ. کمِت واسه ما زیاده.