بداخلاق

لغت نامه دهخدا

بداخلاق. [ ب َ اَ ] ( ص مرکب ) تندخوی. بدخوی. بدکار :
کآن بداخلاق بیمروت را
سنگ بر سر زدن سزاوار است.سعدی ( صاحبیه ).

فرهنگ معین

( ~. اَ ) [ فا - ع . ] (ص . ) تندخو، خشمگین . مق . خوش اخلاق .

ویکی واژه

تندخو، خشمگین. م
خوش اخلا