لغت نامه دهخدا
اماتة. [ اِ ت َ ] ( ع مص ) بمیرانیدن. ( تاج المصادر بیهقی ). میرانیدن. ( ترجمان علامه ، تهذیب عادل ) ( منتهی الارب ). میراندن و کشتن کسی را. ( غیاث اللغات ). || فرزندمرده شدن. ( منتهی الارب ). مردن بچه زن یا شتر ماده. مردن فرزندیا فرزندان کسی. ( از اقرب الموارد ). || خداوند شتران مرگ رسیده شدن. ( منتهی الارب ). اماتة قوم ؛مرگ افتادن در شتران و نیز در گوسفندانشان. ( از اقرب الموارد ). || مبالغه کردن در پختن و گداختن گوشت. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || ما اَموَتَه ُ؛ چه مرده دل است او و از آن مرگ دل او را قصد کنند زیرا هر فعل که زیادت نپذیرد از آن تعجب نیاورند. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
