معنی اعجم | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

اعجم. [ اَ ج َ ] ( ع ص ) آنکه کلام پیدا و فصیح گفتن نتواند، گو از عرب باشد. ( منتهی الارب ). آنکه سخن فصیح نگوید اگرچه از عرب باشد. ( آنندراج ). آنکه سخن فصیح گفتن نتواند. ( از منتخب و غیره از غیاث اللغات ). آنکه فصیح نباشد و کلام پیدا گفتن نتواند اگرچه عرب باشد. ( از اقرب الموارد ). بدزبان. ( دستوراللغة ). رجل اعجم و قوم اعجم ؛ مرد یا قومی که فصیح گفتن نتواند، از عرب باشند یا غیر آن. ( ناظم الاطباء ). اعجمی یکی ِ آن. ( منتهی الارب ). || گنگ. ( منتهی الارب ). بمعنی گنگ نیز آمده است. ( آنندراج ) ( از منتخب و غیره از غیاث اللغات ). یقال : رجل اعجم و قوم اعجم. ( منتهی الارب ). بسته زبان. ( مهذب الاسماء ). آنکه برسخن قادر نباشد. ( آنندراج ). آنکه سخن گفتن نتواند. ( یادداشت بخط مؤلف ). و در «الفحل الاعجم حری ان یکون مِئْناثاً»؛ مراد اخرس است که بواسطه علتی که در دهان دارد آواز از آن برنیاید. ( از اقرب الموارد ). || خلاف عرب. ( منتهی الارب ). آنکه از عرب نباشد هرچند بزبان غیر عرب سخن فصیح تواند گفتن. ( از اقرب الموارد ). لسان اعجم و کتاب اعجم ؛ ای اعجمی. ( منتهی الارب ). ج ، اَعجَمون ، اَعاجِم و «لسان اعجمی » و «رجل اعجمی » منسوب بدان است از باب انتساب شی بنفس بجهت مبالغه. و مفرد و جمع در وی یکسان است. یقال : رجل اعجم و قوم اعجم. مؤنث : عَجْماء. ج ، عُجْم ، اَعاجِم. ( از اقرب الموارد ). || موج که دم نزند وآواز آن شنوده نشود. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). موج که آب نیفشاند و آواز ندهد. ( از اقرب الموارد ).
اعجم. [ اَ ج َ ] ( اِخ ) زیاد اعجم. لقب زیادبن سلیمان از موالی بنی عبدالقیس است که او را زیاد اعجم گویند. وی شاعری فصیح و جزیل الشعر بود و بدان جهت که لکنتی در زبان داشت ملقب به اعجم شد. او در اصفهان بدنیا آمد و سپس بخراسان رفت و در حدود سال 85 هَ. ق. در همانجا درگذشت. وی از معاصران مهلب بن ابی صفره بودو در حق او مدایح و مراثی دارد. اعجم شاعری هجاگو بود که مهلب ممدوح وی از ترس خشمش با او مدارا میکرد.بیشتر اشعار او در مدح فرمانروایان عصر مهلب و هجو بخلاء آن قوم بود. فرزدق شاعر از ترس زبان وی از هجو کردن قوم عبدالقیس احتراز میکرد. ( از اعلام زرکلی ).

فرهنگ معین

(اَ جَ ) [ ع . ] (ص . ) ۱ - کسی که نتواند فصیح سخن گوید. ۲ - کسی که نتواند به زبانی غیرعربی سخن بگوید.۳ - غیرعرب . ج . اعاجم .

فرهنگ فارسی

کسی که نتوانددرست وفصیح سخن بگوید، کسی که نتواندبزبان عربی صحبت کند، آنکه عرب نباشد، اعاجم جمع
( صفت ) ۱ - کسی که نتواند فصیح سخن گوید زبان بسته بسته زبان . ۲ - کسی که نتواند بزبان عربی تکلم کند. ۳ - کسی که عرب نباشد . جمع : اعاجم .
یا زیاد اعجم لقب زیاد بن سلیمان از موالی بنی عبد القیس است که او را زیاد اعجم گویند .