لغت نامه دهخدا
اخرب. [ اَ رَ ] ( ع ن تف ) نعت تفضیلی از خراب.
- امثال :
اخرب من جوف حمار ؛ اخلی من جوف حمار. ( مجمعالامثال میدانی در اخلی... ).
اخرب. [ اَ رَ/ رُ ] ( اِخ ) موضعی در زمین بنی عامربن صعصعة و وقعه بنی نَهد و بنی عامر آنجا بوده است. امروءالقیس راست :
خرجنا نُریغُ الوَحش َ بین ثُعالة
و بین رُحَیات الی فج أخْرُب ِ
اذا ما رَکبنا قال وِلدَان ُ اهلنا
تعالوا الی أن یأتِنا الصیدُ نَحطب ِ.( معجم البلدان ).
