لغت نامه دهخدا
بیدستان. [ دِ ] ( اِ مرکب ) ( از: بید + ستان ) جای انبوه از درخت بید. ( ناظم الاطباء ). بیدزار. جایی که درخت بید بسیار باشد. از قبیل سروستان و نخلستان.( از آنندراج ). مخلفه. ( یادداشت مؤلف ):
ز چوگان گشته بیدستان همه راه
زمین زآن بید صندل سوده بر ماه.نظامی.
بیدستان. [ دِ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان طرود در بخش مرکزی شهرستان شاهرود واقع است و 400 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 3 ).
بیدستان. [ دِ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان قعله تل بخش جانکی شهرستان اهواز و 140 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6 ).
بیدستان. [ دِ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان چاپلق بخش الیگودرز شهرستان بروجرد و 243 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6 ).
بیدستان. [ دِ ] ( اِخ ) دهی از دهستان نسر بالارخ بخش کدکن شهرستان تربت حیدریه است و 215 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 9 ).
بیدستان. [ دِ ] ( اِخ ) دهی است ازدهستان کهریزنو بالاجام بخش تربت جام شهرستان مشهد و 154 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 9 ).
بیدستان. [ دِ ] ( اِخ ) دهی از دهستان حومه بخش مرکزی شهرستان قزوین است و 217 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 1 ). نام محلی کنار جاده تهران و قزوین در 138600 گزی تهران میان قزوین و شریف آباد. ( یادداشت مؤلف ).
