سال قمری
فرهنگ فارسی
فرهنگستان زبان و ادب
دانشنامه اسلامی
سال قمری دارای دوازده ماه است که به ترتیب عبارت اند از:محرم؛ صفر؛ ربیع الاول؛ ربیع الثانی (یا ربیع الاخر)؛ جمادی الاول؛ جمادی الثانی (یا جمادی الآخر)؛ رجب؛ شعبان؛ رمضان؛ شوال؛ ذیقعده و ذیحجه.
ماه های حرام
چهار ماه از این ماه ها به ماه های حرام مشهور است که عبارتند از: رجب، ذیقعده، ذیحجه و محرم.همچنین به ماه های شوال، ذیقعده و ذیحجه ماههای حج می گویند.
مبدا سال قمری
مبدا سال قمری، هجرترسول خدا صلی الله علیه و آله وسلّم به مدینه است.
تعداد ایام
...
[ویکی اهل البیت] سال قمری شامل دوازده ماه قمری است که هر ماه قمر ی جدید بار رویت هلال ماه نو شروع می شود، و هرگز از 30 شبانه روز تجاوز نمی کند و از 29 روز هم کمتر نمی باشد. برای تعداد روزهای ماه توالی منظمی وجود ندارد؛ ازینرو ممکن است که حداکثر سه ماه متوالی 29 روزه و نیز حداکثر سه ماه متوالی سی روزه محسوب شوند، گرچه رخ دادن چهار ماه متوالی سی روزه نیز غیرممکن نیست (عبداللهی، 1365 ش، ص 30). اما در محاسباتی که ستاره شناسان برای به دست آوردن برابر روزها با گاه شماری شمسی و استخراج تقویمهای سالانه انجام می داده اند، ماهها به طور متوالی 30 روزه و 29 روزه محاسبه شده اند (نک: نصیرالدین طوسی، زیج ایلخانی، گ 14 ر؛ رویانی لاهیجی، گ 10ر؛ عبداللهی، 1365ش، ص 31). همچنین برای اعمال کبیسه در این گاه شماری، طبق قاعده ای در یک دوره سی ساله، یازده سال کبیسه محاسبه و برابر آن یک روز به ماه ذی الحجه اضافه می شده است . بسیاری از ستاره شناسان (از جمله نصیرالدین طوسی؛ رویانی لاهیجی، همانجاها)، آرایه این سالهای یازده گانه کبیسه را با اختلاف نظر در مورد پانزدهمین و شانزدهمین سال ذکر کرده اند
