رک گویی

لغت نامه دهخدا

رک گویی. [ رُ ] ( حامص مرکب ) صراحت لهجه. بی پرده و صریح گفتاری. رک گفتن. صدع. ( یادداشت مؤلف ).

فرهنگ معین

(رُ ) (حامص . ) (عا. ) با صراحت سخن گفتن ، صاف و پوست کنده حرف زدن .

فرهنگ فارسی

با صراحت سخن گفتن صاف و پوست کنده حرف زدن .

ویکی واژه

(عا.)
با صراحت سخن گفتن، صاف و پوست کنده حرف زدن.