پرحرفی به رفتاری اطلاق می‌شود که در آن فرد به طور مکرر و غیرقابل کنترل تمایل به صحبت کردن دارد. این رفتار ممکن است از هنجارهای اجتماعی فراتر رفته و ناشی از نیاز به جلب توجه، اضطراب اجتماعی یا حتی اختلالات روانی باشد. در واقع، پرحرفی به تمایل فرد برای شرکت در مکالمات مکرر و طولانی اشاره دارد. این رفتار می‌تواند نشانه‌ای از برون‌گرایی یا ویژگی‌های شخصیتی فرد باشد، اما در برخی موارد، ممکن است نشان‌دهنده وجود مشکلات روانی باشد، به ویژه اگر فرد نتواند بر پرحرفی خود کنترل داشته باشد یا لحن و جملاتش تهاجمی باشد. برونگراها معمولاً در موقعیت‌های اجتماعی به راحتی گفتگو را آغاز می‌کنند. همچنین، ویژگی‌های شخصیتی مانند اعتماد به نفس و ابراز وجود می‌توانند تمایل افراد را برای شرکت در مکالمات افزایش دهند. این خصوصیات به آن‌ها کمک می‌کند تا به طور مؤثری در بحث‌ها شرکت کرده و سریع‌تر با دیگران ارتباط برقرار کنند. این اصطلاح بسته به زمینه می‌تواند به صورت خنثی یا با معنای ملایم منفی به کار رود. به عنوان مثال، یک کودک پرحرف ممکن است جذاب به نظر برسد، در حالی که یک پیرمرد پرحرف ممکن است نشان‌دهنده آزردگی ناشی از پچ‌پچ‌های بی‌مورد باشد.