راشه، که به معنای ماده‌ی ناقه و به‌ویژه در اشاره به ویژگی‌های جسمانی آن به کار می‌رود، نشان‌دهنده‌ی نوعی ضعف و سستی در ساختار آن است. این مفهوم به نوعی به ما می‌آموزد که در دنیای اطراف‌مان، موجوداتی وجود دارند که به لحاظ فیزیکی و حتی روحی ممکن است دچار ناتوانی‌هایی باشند. در واقع، این بیان به ما یادآوری می‌کند که هر موجودی، از قبیل ناقه، ممکن است در شرایط خاصی دچار ضعف و ناتوانی شود. این سستی و ضعف نه‌تنها بر جنبه‌های جسمانی تأثیر می‌گذارد، بلکه می‌تواند بر روحیه و عملکرد آن نیز اثرگذار باشد. درک این موضوع می‌تواند به ما کمک کند تا نسبت به موجودات دیگر، چه انسان‌ها و چه حیوانات، حس همدلی و درک بیشتری پیدا کنیم. به‌ویژه در زندگی روزمره، درک نقاط ضعف دیگران و تلاش برای حمایت از آن‌ها می‌تواند به ایجاد روابط قوی‌تر و مؤثرتر منجر شود. بنابراین، شناخت و توجه به ویژگی‌های جسمانی و روحی دیگران، می‌تواند در جهت تقویت همبستگی اجتماعی و افزایش درک متقابل میان افراد مؤثر باشد.