جلوی تختم، مکانی است که در آن می‌توانم لحظاتی را برای تفکر و آرامش در نظر بگیرم. این فضا به من این امکان را می‌دهد که روزمرگی‌ها و مشغله‌های ذهنی را کنار بگذارم و به دنیای درون خود سفر کنم. وقتی که به این نقطه می‌رسم، احساس می‌کنم تمامی دغدغه‌ها و نگرانی‌هایم به تدریج محو می‌شوند و جای خود را به آرامش و سکوت می‌دهند. در این لحظات، به افکار و احساساتم می‌پردازم و سعی می‌کنم به ریشه‌های مشکلاتم پی ببرم. جلوی تختم، به نوعی پناهگاه شخصی من است که در آن می‌توانم به خودم و نیازهایم توجه کنم. این مکان به من یادآوری می‌کند که برای حفظ سلامت روانی و عاطفی‌ام، باید زمانی را به خود اختصاص دهم. در این فضا می‌توانم با خودم رو در رو شوم و به بررسی رفتارها و تصمیماتم بپردازم. این نقاط مهم در زندگی به من کمک می‌کند تا بر روی اهدافم تمرکز کنم و در مسیر درست حرکت کنم. بنابراین، آنجا تنها یک مکان فیزیکی نیست، بلکه یک فضای ذهنی است که در آن می‌توانم به بررسی عمیق‌تری از خود بپردازم و به درک بهتری از زندگی و چالش‌های آن برسم. با این تفکر، می‌توانم به آینده‌ای روشن‌تر و با اعتماد به نفس بیشتر نگاه کنم.
