امیر به معنای فرماندهی و رهبری است و به نوعی به عنوان پادشاه یا سردار شناخته می‌شود. در حالی که عرشیا به مفاهیمی مانند ملکوت و آسمانی بودن اشاره دارد و به عرش و آسمان نسبت داده می‌شود. ترکیب این دو اسم، تصویری از یک موجودیت با قدرت و مقام را به تصویر می‌کشد که در عین حال به صفات آسمانی و ملکوتی نیز تعلق دارد. این نام می‌تواند نمایانگر فردی باشد که علاوه بر برخورداری از رهبری و فرمانروایی، دارای ویژگی‌های معنوی و الهی نیز هست. بنابراین، امیر عرشیا نه تنها یک پادشاه در زمین، بلکه یک موجود با ارتباطات عمیق با عالم معنوی و آسمانی است. این ترکیب می‌تواند نشان‌دهنده توازن میان قدرت زمینی و روحانی باشد که در زندگی فردی و اجتماعی بسیار مهم است.