حضرت محمد بن عبدالله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، آخرین پیامبر الهی و از نسل حضرت ابراهیم (علیه‌السّلام)، در ۱۷ ربیع الاول سال عام الفیل در مکه متولد شدند. ایشان در دوران کودکی والدین خود را از دست دادند و تحت سرپرستی جد و عموی خود قرار گرفتند. در جوانی به لقب محمد امین معروف شدند. نبی مکرم اسلام در سن ۴۰ سالگی به مقام پیامبری نائل آمدند و پس از ۲۳ سال تلاش در راستای ترویج کلمه توحید و دین اسلام، در سن ۶۳ سالگی و پس از تعیین علی بن ابی‌طالب (علیه‌السّلام) به عنوان جانشین خود، به دیار باقی شتافتند. به گواهی تاریخ، پیامبر اسلام در دورانی به دنیا آمد که انسان‌ها جز شرک و بت‌پرستی، ظلم به زیر دستان و بردگان را نمی‌شناختند و مورخان این دوره را «عصر جاهلی» نامیده‌اند. امام علی درباره وضعیت اعراب در این زمان می‌فرماید: خداوند پیامبر را به رسالت فرستاد تا جهانیان را هشدار دهد و امین آیات او باشد. در آن زمان، ملت عرب بدترین دین و آیین را داشت و در بدترین سرزمین‌ها زندگی می‌کردند. در میان سنگ‌های خشن و مارهایی که از هیچ چیز نمی‌ترسیدند، آب‌های آلوده می‌نوشیدند و غذاهای ناخوشایند می‌خوردند. آن‌ها خون یکدیگر را می‌ریختند و پیوندهای خویشاوندی را قطع می‌کردند. بت‌ها در میان آن‌ها وجود داشت و پرستش بت‌ها بخشی از آیین آن‌ها بود و گناهان سراسر وجودشان را فرا گرفته بود. آن حضرت در روز جمعه ۱۷ ربیع الاول «عام الفیل»، یعنی سالی که قوم فیل برای تخریب خانه کعبه و اشغال مکه به حجاز آمدند، در شهر مکه و پس از طلوع فجر، در میان چنین قومی به دنیا آمدند و حامل رسالتی شدند که عصاره تمام ادیان الهی پیش از خود و خاتم تمامی انبیا و رسولان الهی گردیدند.
