کد مورس

کد مورس (Morse Code) یک سیستم رمزگذاری است که برای انتقال اطلاعات به‌وسیله‌ی دوتایی از سیگنال‌ها استفاده می‌شود. این سیستم به‌ویژه برای ارتباطات بی‌سیم و مخابراتی طراحی شده است و می‌تواند با استفاده از صدا، نور، یا نشانه‌های الکتریکی منتقل شود.

تاریخچه

این کد در دهه 1830 و 1840 توسط سمول مورس و آلفراد ویلز توسعه یافت. هدف اصلی آن تسهیل ارتباطات از راه دور، به ویژه در تلگراف بود. این سیستم به سرعت به یکی از روش‌های اصلی ارتباطی در دوران خود تبدیل شد.

ساختار کد مورس

این کد بر اساس دوتایی از نشانه‌ها کار می‌کند:

نقطه (·): نمایانگر یک سیگنال کوتاه
خط (−): نمایانگر یک سیگنال بلند

هر حرف، عدد و علامت نگارشی در کد مورس با ترکیبی از نقاط و خطوط نمایش داده می‌شود. به عنوان مثال:

A: ·−
B: −···
C: −·−·
1: ·−−−−
2: ··−−−−−

کاربردها

کد مورس در ابتدا برای ارتباطات تلگرافی استفاده می‌شد، اما با گذشت زمان کاربردهای دیگری نیز پیدا کرد، از جمله:

ارتباطات دریایی: استفاده در کشتی‌ها برای ارسال پیام‌های اضطراری، مانند SOS (··· — ···).
ارتباطات نظامی: برای ارسال اطلاعات در میدان جنگ.
هوافضا: در برخی از سیستم‌های ارتباطی فضایی.
گفتار و گوش: برای کمک به افرادی که قادر به صحبت یا شنیدن نیستند.