بی بته به معنای عدم وجود یا نقص در چیزی است. این اصطلاح بیشتر در فرهنگ‌های ایرانی به کار می‌رود و ریشه آن به زبان فارسی برمی‌گردد. بی بته به تصویر معیوب یا ناکامل اشاره دارد و در برخی مواقع برای توصیف وضعیت‌های ناامیدکننده و بی‌ثمر نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. در ادبیات فارسی، این اصطلاح به عنوان نمادی از ناکامی یا فقدان معنای عمیق‌تر به کار می‌رود. اصطلاح بی بته در زمینه‌های مختلفی چون ادبیات، هنر، و حتی زندگی روزمره قابل استفاده است. در ادبیات، این اصطلاح به توصیف شخصیت‌های ناکام یا موقعیت‌های ناامیدکننده کمک می‌کند. در هنر، می‌تواند به آثار ناقص یا ناتمام اشاره داشته باشد. همچنین در زندگی روزمره، ممکن است افراد از این اصطلاح برای توصیف احساساتی چون ناامیدی یا فقدان در روابط و تجربیات خود استفاده کنند.
