گوالیدن

گوالیدن. [ گ ُ دَ ] ( مص ) ( از: گوال + -یدن، پسوند مصدری ) قیاس شود با بالیدن. هندی باستان، وی + ورذ ( نمو کردن، رشد کردن ). ( حاشیه برهان قاطع چ معین ). بالیدن و نمو کردن، اعم از انسان وحیوان. ( برهان ) ( آنندراج ). اِرباء. اِنماء: ایفاع؛ گوالیدن کودک و نزدیک بلوغ رسیدن. تفالی؛ گوالیدن گیاه. طَمْی؛ گوالیدن گیاه. مید. مَیَدان؛ گوالیدن. ( منتهی الارب ). نتو. نشوء. ( صراح ). نمو. نما. برکت. ریع. فزون شدن. || اندوختن. الفختن. ( حاشیه فرهنگ اسدی نخجوانی ). انباردن. انباشتن: 
بزرگان گنج سیم و زر گوالند
تو از آزادگی مردم گوالی.طیان.زمانه از این هردوان بگذرد
تو بگْوال چیزی کز او نگذرد.شهید.|| جنبانیدن کودک را برروی دستها و یا زانوها. || جنبیدن از این طرف به آن طرف در راه رفتن. ( ناظم الاطباء ).

۱. بالیدن، نمو کردن، رشد کردن.
۲. (مصدر متعدی ) اندوختن و جمع کردن: بزرگان گنج سیم و زر گوالند / تو از آزادگی مردم گوالی (طیان: شاعران بی دیوان: ۳۲۰ ).

بالیدن، نموکردن، رشدکردن، به معنی اندوختن وجمع کردن هم گفته شده، کوالیدن هم گفته شدهگوالیده:بالیده، نموکرده
( مصدر ) ( گوالیده گوالد خواهد گوالید گوالنده گوالان گوالیده گوالش ). ۱ - نمو کردن نشو و نما یافتن بالیدن: ایفاع گوالیدن کودک و نزدیک بلوغ رسیدن. ۲ - اندوختن جمع آوردن: بزرگان گنج و سیم و زر گوالند تو از آزادگی مردم گوایی. ( طیان )