مزیدیان نام سلسله‌ای از امرای عرب بودند که بر بخش‌هایی از عراق و منطقه نعمانیه حکومت می‌راندند. این دودمان در دوران اسلامی، نفوذ و قدرت قابل توجهی در منطقه داشتند و با اتکا به توانایی‌های نظامی و سیاسی خود، جایگاهی برجسته در تاریخ آن زمان کسب کردند. آنان با در دست داشتن حکومت محلی، نقش مهمی در تحولات سیاسی و اجتماعی منطقه ایفا نمودند.
مشهورترین و آخرین فرمانروای این سلسله، امیر سیف‌الدوله صدقه بن منصور بن دبیس بن علی بن مزید بود که به ملک العرب شهرت داشت. او در سال ۵۰۱ هجری قمری (برابر با ۱۱۰۷ میلادی) در نبردی با سلطان غیاث‌الدین محمد بن ملکشاه بن آلب ارسلان، پادشاه سلجوقی، کشته شد. این رویارویی نظامی نقطه پایانی بر حکومت خاندان مزیدیان بود و مناطق تحت قلمرو آنان ضمیمه قلمرو پادشاهی سلجوقی شد.
مرگ امیر سیف‌الدوله تأثیر قابل توجهی بر شاعران و مورخان هم‌عصر گذاشت. ابن الخازن، مورخ و شاعر، در سوگ او قصیده‌ای مرثیه سرود که نشان‌دهنده جایگاه و اهمیت این امیر در میان معاصرانش بود. این واقعه و اشعار سروده شده در رثای او، بخشی از میراث مکتوب برجای مانده از دوران حکومت مزیدیان و اهمیت سیاسی و فرهنگی آنان را منعکس می‌سازد.
