کلخج

کلخج. [ ک َ ل َ ] ( اِ ) شوخی و چرکی که بر دست و اندام بود. ( لغت فرس اسدی چ اقبال ص 60 ). چرک. وسخ. کلخچ. ( فرهنگ فارسی معین ). پینه. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ):
گنده و بی قیمت و دون و پلید
ریش پر از گوه و تن همه کلخج.عماره مروزی ( ازلغت فرس ).گنده و قلتبان و دون و پلید
ریش خردم و جمله تنش کلخج.عماره مروزی.دست و کف پای پیران پر کلخج
ریش پیران زرد از بس دود نخج.طیان ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).فرخج کوری، بد طلعتی چنانکه به است
کلخج کیر خر از ریش او بروی و برای.سوزنی.و رجوع به کلخچ شود.

چرک، ریم، وسخ، چرک بدن: دست و کف چون پای پیران پر کلخج / ریش پیران زرد از بس دود کخج (طیان: شاعران بی دیوان: ۳۱۲ ).

( اسم ) چرک و سخ: ( گنده و بی قیمت و دون و پلید ریش پر از گوه و تن و همه کلخج ). ( عمار. مروزی )