در لغت‌نامه‌های کهن زبان فارسی، واژه‌ی مناطقه به‌عنوان مصدری عربی با ریشه‌ی مُطَاقَه ثبت شده‌است. این واژه در اصل به معنای سخن گفتن و گفت‌وگو کردن با دیگری است. بر پایه‌ی منابع معتبری چون المصادر زوزنی، این مصدر بر عمل محاوره و تبادل کلام دلالت دارد. در فرهنگ‌های معتبری همچون منتهی‌الارب، آنندراج، ناظم‌الاطباء و اقرب‌الموارد، معنای مناطقه به صورت گفت‌وگوی متقابل و سخن گفتن با یکدیگر شرح داده شده‌است. این توضیحات بر جنبه‌ی دو‌طرفه و مشترک مفهوم گفت‌وگو در این واژه تأکید می‌کنند و آن را فرآیندی ارتباطی بین دو یا چند طرف می‌دانند. بنابراین، می‌توان مناطقه را در چارچوبی رسمی و ادبی، به‌عنوان عمل متقابل سخن‌گفتن و محاوره‌کردن تعریف کرد. این واژه در متون فاخر و کهن، بر صحبت‌کردن و مباحثه‌ای دوسویه دلالت دارد که در آن طرفین گفت‌وگو در تبادل آرا و کلمات مشارکت فعال دارند.
