لغت نامه دهخدا ( مقناءة ) مقناءة. [ م َ ن َ ءَ ] ( ع اِ ) جایی که آفتاب نرسد. مقناة. مقنوءة. مقنوة. ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).