مظمأی. [ م َ م َ ی ی ] ( ع ص ) ( از «ظم ء» ) کشت دشتی که از باران آب خورد، خلاف مسقوی. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از معجم متن اللغة ) ( از محیطالمحیط ) ( از اقرب الموارد ). کشت دشتی که از باران آب خوردخلاف مسقوی که از قنات آب خورد. ( ناظم الاطباء ). دیمی. کشت که آب باران خورده نه چشمه و رود. مظمی. مقابل مسقوی و مسقی. دیم. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).
