مشحط

لغت نامه دهخدا

مشحط. [ م ِ ح َ ] ( ع اِ ) چوبکی که نزدیک درخت رز نهند تا بر زمین نیفتد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
مشحط. [ م َ ح َ ] ( ع مص ) شَحَطَ شَحْطاً و شَحَطاً و شُحوطاً و مشحطاً. رجوع به شحط شود.