لغت نامه دهخدا
مزیف. [ م ُ زَی ْ ی َ ] ( ع ص ) درهم ناسره و ناروان گشته. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || مردود و باطل. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ): عبارتی چند مزیف از طامات صوفیان بگرفته اند. ( کیمیای سعادت ). و چون علاءالدین کودک بود... و در مذهب مزیف و طریقت مزخرف ایشان آن است که... ( جهانگشای جوینی ). و به شعبده غرور و دمدمه زور و تعبیه های مزیف تمهید قاعده فدائیان کرد. ( جهانگشای جوینی ).
مزیف. [ م ُ زَی ْ ی ِ ] ( ع ص ) ناسره و ناروان گرداننده دراهم. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
