لغت نامه دهخدا
مراوحة. [ م ُ وَ ح َ ] ( ع مص ) گاه این کار بستن و گاه آن را. ( تاج المصادر بیهقی ) ( از زوزنی ). گاه این کار وگاه آن کار را کردن و گاهی بر این پا و گاهی بر آن پا ایستادن. ( از منتهی الارب ): راوح بین العملین؛ گاهی بدین کار و گاهی بدان کار پرداخت. راوح بین رجلیه؛ لختی روی این پا و لختی روی آن پا ایستاد. راوح جنبیه؛ پهلو به پهلو گشت. مدتی بدین پهلو خوابید و مدتی روی پهلوی دیگر. ( از متن اللغة ) ( از اقرب الموارد ).