لغت نامه دهخدا ( مأفوکة ) مأفوکة. [ م َءْ ک َ] ( ع ص ) ارض مأفوکة؛ زمین بی باران و نبات. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از ذیل اقرب الموارد ).
