واژه‌ی قرافاج (به ترکی: qerafaj یا qarafaj) در منابع لغوی قدیمی فارسی، از جمله فهرست مخزن‌الادویه، به معنای میوه یا ثمره‌ی درختان دردار آمده است. در فارسی قدیم، اصطلاح «درخت دردار» به درختانی گفته می‌شد که شاخه‌های انبوه و پوشیده از برگ داشتند (برخلاف بوته یا گیاهان کم‌برگ). بنابراین، «قرافاج» به میوه‌ی چنین درختانی اطلاق می‌شده است. این واژه ترکی‌تبار است و در متون داروشناسی و گیاه‌شناسی دوره‌ی صفوی و قاجار دیده می‌شود، مخصوصاً در کتاب‌های لغت و داروشناسی مانند مخزن‌الادویه و برهان قاطع. در متون طب سنتی، گاه «قرافاج» برای اشاره به میوه‌های دارویی درختان (مثل انار، زیتون یا سنجد) به‌کار می‌رفته است، در مقابل ریشه، برگ یا صمغ آن‌ها که مصارف دارویی دیگر داشتند.
