در زبان عربی، به عنوان صفت نسبی و اسم جمع به کار میرود. این کلمه در اصل، شکل جمعِ قارِئ است که به معنی خواننده یا تلاوتکننده میباشد و در متون کهن، به ویژه برای اشاره به حافظان و قاریان قرآن کریم استفاده میشده است. در منابع معتبر لغت عربی، از جمله کتاب منتهی الارب که از فرهنگنامههای مهم به شمار میآید، به این نکته تصریح شده که قُرّون در واقع جمعِ کلمهٔ قُرّاء است. خودِ قُرّاء نیز جمعِ قارِئ محسوب میگردد؛ بنابراین، این واژه یک جمعِ المکَسَّر است که بر گروهی از افراد دارای مهارت در قرائت قرآن دلالت دارد. کاربرد این اصطلاح، عمدتاً در متون ادبی، تاریخی و مذهبی کهن دیده میشود و بیانگر جایگاه بلند کسانی است که به تلاوت و حفظ قرآن اشتغال داشتهاند. امروزه اگرچه استفاده از این شکل جمع کمتر رایج است، اما شناخت آن برای درک متون کلاسیک و فهم سیر تحول زبان عربی و مفاهیم دینی ضروری به نظر میرسد.