واژه «فَتَهْلَکْنا» از کلمات قرآن کریم است و ریشه آن از فعل «هَلَکَ» می‌آید که به معنای نابود شدن، هلاک گردیدن و از بین رفتن است. حرف «فَ» در ابتدای آن برای نتیجه یا تعقیب به کار رفته و معنای کلی عبارت «پس ما هلاک شدیم» یا «پس نابود گشتیم» خواهد بود. این واژه در سیاق‌های قرآنی، بیشتر برای بیان سرنوشت اقوامی به کار می‌رود که پس از کفر، ظلم یا نافرمانی، گرفتار عذاب الهی شدند.
از نظر بلاغت قرآنی، کاربرد «فتهلکنا» هشدار و تذکر به انسان‌هاست تا سرنوشت ملت‌های گذشته را به یاد آورند. هنگامی که قومی پس از دریافت حجت و پیامبران، حق را انکار می‌کردند، نتیجه طبیعی و الهی کارشان هلاکت و نابودی بود. بدین ترتیب، این واژه تنها به معنای یک «مرگ عادی» نیست، بلکه اشاره به عذابی دارد که به عنوان کیفر الهی بر آن‌ها نازل شد.
در تفسیرها، «فتهلکنا» جنبه آموزشی و اخلاقی دارد. قرآن با نقل داستان‌های پیشینیان و آوردن این واژه‌ها، انسان را از تکرار اشتباهات آنان بازمی‌دارد. بنابراین، «فتهلکنا» نه تنها یک واژه صرفاً لغوی، بلکه کلیدی برای فهم سنت‌های الهی در تاریخ بشر است؛ سنتی که نشان می‌دهد بی‌اعتنایی به حق و عدالت، در نهایت به نابودی می‌انجامد.
