واژه «فَالْفَارِقَات» در قرآن کریم ریشه در فعل «فَرَّقَ» دارد که به معنای «جدا کردن، تفکیک کردن یا متمایز ساختن» است. این واژه به صورت اسم فاعل جمع مؤنث آمده و غالباً به معنای فرشتگان یا نیروهایی تعبیر شده که عمل جداسازی، تفکیک یا تمیز دادن را انجام می‌دهند.
در قرآن، این واژه در آیه ۴ سوره مرسلات آمده است: «فَالْفَارِقَاتِ فَرْقًا» که به معنای سوگند به فرشتگانی است که حق را از باطل جدا می‌کنند. مفسران مشهور در توضیح این آیه آورده‌اند که منظور از «فَالْفَارِقَات» فرشتگانی هستند که مأمور اجرای عدالت الهی و تفکیک نیکوکاران از بدکاران‌اند، و عمل آن‌ها نشانه قدرت و نظم الهی در جهان هستی است. برخی نیز این واژه را به نیروهای طبیعی و یا جریان‌هایی که تقدیر و سرنوشت انسان‌ها را هدایت می‌کنند، نسبت داده‌اند.
به‌طور کلی، «فَالْفَارِقَات» نمادی از تمایز میان حق و باطل و جدایی نیروهای نیکوکار از بدکار در نظام الهی است و یادآور نظم و حکمت الهی در اداره جهان است.
