ریشه و بن‌مایهٔ فعل امر فادرءوا که در متون کهن و مذهبی فارسی و عربی به‌کار رفته است، به کلمهٔ «د ر ء» بازمی‌گردد. این ریشه در زبان عربی، بارها در قالب‌های مختلف فعلی مورد استفاده قرار گرفته و در اینجا، صورت امر جمع از باب مفاعله (مطاوعه) است که بر انجام دادن عملی به‌صورت دوسویه یا دفاعی دلالت دارد. لازم به توضیح است که این ریشه، بر اساس منابع معتبر، در متون مورد اشاره، دقیقاً ۵ بار به‌کار رفته است.
در کنار این، حرف «ف» که به‌عنوان یک حرف ربط و جزئی از ساختارهای زبانی عمل می‌کند، با فراوانی بسیار بالاتری، معادل ۲۹۹۹ بار، در مجموعهٔ مورد بررسی ظاهر شده است. این آمار، گویای نقش محوری و پرتکرار این حرف در ترکیب‌ها و ساختارهای نحوی موجود در آن متن است و نشان‌دهندهٔ اهمیت تحلیل آماری اجزای کلام در مطالعات زبانی می‌باشد.
بر این اساس، تجزیه و تحلیل دقیق چنین داده‌هایی، اعم از تکرار ریشه‌های فعلی و نیز حروف، برای درک صحیح سبک نگارش، گرایش‌های زبانی و نیز انجام پژوهش‌های آماری در حوزه‌های زبان‌شناسی، تفسیر متون و علوم قرآنی، امری ضروری و انکارناپذیر به‌شمار می‌آید. این رویکرد، به محققان کمک می‌کند تا به لایه‌های عمیق‌تر معنایی و ساختاری متون دست یابند.
