در لغتنامه‌های معتبر عربی از جمله منتهی‌الارب و اقرب‌الموارد، واژهٔ عارِب به عنوان صفتی برای رودخانه‌ای به کار رفته که دارای آب بسیار و فراوان است. این واژه از ریشهٔ «ع ص ر» مشتق شده و بر ویژگی‌ای دلالت دارد که مرتبط با جریان شدید و غزیر آب است. کاربرد این صفت در ادبیات کهن عربی، حاکی از آن است که عارِب تنها برای توصیف رودخانه‌های پرآب و خروشان به کار می‌رود و بر حجم قابل‌توجه و جریان مستمر آب دلالت دارد. این مفهوم، فراتر از یک رودخانهٔ معمولی است و بر عظمت و وفور آب در مسیر رود تأکید می‌کند. بنابراین، می‌توان نتیجه گرفت که «عارِب» در متون اصیل عربی، توصیفی دقیق و فاخر برای رودخانه‌های بزرگ و پرآب است که همواره جریان دارند و نشان‌دهندهٔ قدرت و برکت در طبیعت محسوب می‌شوند. این واژه گویای غنای زبانی و دقت نظر ادبای عرب در توصیف پدیده‌های طبیعی است.