واژه‌ی ظروری صفتی است که در زبان عربی به معنای زیرکی و مهارت به کار می‌رود. این واژه از ریشه‌ی «ظ ر ر» گرفته شده و بر دارا بودن هوش و چابکی در انجام امور دلالت دارد. کاربرد آن بیشتر در متون کهن و ادبیات کلاسیک به چشم می‌خورد و بیانگر توانایی‌های ذهنی و عملی فرد در مواجهه با موقعیت‌های پیچیده است.
در کاربردهای امروزی، این صفت می‌تواند برای توصیف افرادی به کار رود که از درایت و کاردانی بالایی برخوردارند. شخص ظروری کسی است که با هوشمندی و دقت، راه‌حل‌های مناسب برای مسائل می‌یابد و در حرفه و تخصص خود مهارتی قابل‌توجه دارد. این واژه بار معنایی مثبتی دارد و بر ارزش‌های انسانی مانند ذکاوت و کارآیی تأکید می‌کند.
در مجموع، ظروری مفهومی فراتر از مهارت ساده را در بر می‌گیرد و به لطافت‌طلبی و ظرافت در عمل نیز اشاره دارد. این اصطلاح نمایانگر ترکیبی از هوش، سرعت عمل و دقت است که در کنار هم، فرد را در دستیابی به اهدافش یاری می‌کنند. بنابراین، استفاده از این واژه می‌تواند غنای زبانی و دقت بیان را در توصیف افراد شایسته افزایش دهد.
