طَیْرِ الجَنَّة ترکیبی عربی‌است که در زبان فارسی به‌کار رفته‌است. این ترکیب به‌صورت «طَیرُالجَنّة» تلفظ می‌شود و به معنای مرغ بهشتی یا پرندگان بهشت است. در متون ادبی و عرفانی، این واژه گاه برای اشاره به موجودات فراارضی و نمادین به‌کار می‌رود که در سرزمین‌های ملکوتی و جاویدان سکونت دارند. در کاربردهای استعاری و شعری، طَیرِ الجَنَّة گاهی به‌عنوان کنایه‌ای از فلک یا آسمان نیز استفاده شده‌است. این استعاره از آن جهت شکل گرفته که بهشت در باورهای دینی در جایگاهی بلند و در آسمان‌ها تصور می‌شود و پرندگانش نیز نماد پرواز به سوی عالم بالا و تعالی روح هستند. ازاین‌رو، در برخی از متون کهن، شاعران و عارفان از این تعبیر برای اشاره به عوالم برتر استفاده کرده‌اند. این واژه از نظر ادبی و زبانی حائز اهمیت است و نمونه‌ای از تأثیرپذیری زبان فارسی از زبان عربی و نیز تعامل فرهنگی و ادبی میان این دو زبان به‌شمار می‌رود. امروزه اگرچه کاربرد روزمره ندارد، اما در متون مذهبی، تفسیری و اشعار کلاسیک فارسی می‌توان ردپای آن را مشاهده کرد.