واژه‌ی صِنْبِر در زبان عربی به‌کار می‌رود و به عنوان صفت برای توصیف فردی به کار می‌رود که خُلق و خویی تند و ناخوشایند دارد. این واژه در منابع معتبر لغوی مانند منتهی‌الارب و اقرب‌الموارد ثبت شده و بر اساس آنها، معنای اصلی آن بدخو و ترش‌رو است. در بررسی ساختار واژه، صِنْبِر از ریشه‌ی «ص ب ر» مشتق نشده است، بلکه یک صفت عربی برای بیان حالت و کیفیّت خاصی در رفتار انسان به‌شمار می‌آید. کاربرد این کلمه بیشتر در متون ادبی و کهن دیده می‌شود و در گویش معیار امروز، کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. بنابراین، می‌توان نتیجه گرفت که صِنْبِر واژه‌ای است که در ادبیات عربی، بر افرادی دلالت دارد که از نظر اخلاقی، خوش‌برخورد نیستند و به‌طور کلی، بر داشتن خوی تند و غیرمودبانه اشاره دارد. این تعریف بر پایه‌ی استناد به دو منبع یادشده، کاملاً مستند و قابل اتکا است.